Hazan Zamanı Şiiri - Ece Acar

Hazan zamanı; Bir bahçede tek gül olmak nasıl bir şey olurdu hiç düşündünmü?
Şimdi öğleyim ben..
Tüm güzelliklerin rengi sararmış..Kocaman bahçe-de yaprakraklar gazel olmuş..
rüzgarın esintisiyle savrulmakta, bir o yana bir bu yana, kurumuş olmanın özel hışırtılı sesiyle..,
Bir ben varım şimdi, açılmış bir gül, ama boynum bükülmüş, gönül kırgın, dalımdan koptum kopacağım..
Bir gelsen; Tebessümün yetecek, yeniden dirilip, ben olacağım..
Diyorsamda gelme..
Bu özlenmeminin serzeniş çığlıkları..
Sen benim sevdiğim değil, şiirlerimin konusu ol sevgili..
Seni sevemem ki..
Çünkü aramızda yıkılmaz engeller olacak asla benim aşamadığım..
Bir yalan söyledin yıllar önce, bildiğim ama hiç yüzüne vumadığım..O yalan büyüdü, büyüdü, aşılmaz dağlar dereler oldu..
Bir kez daha çaldığında kapımı sonuna kadar açtım hiç düşünmeden..
Eski dost, eski yarenim olursun diye..
İçimden kopan birisiydin işte hepte öğle kal diye..
Sevgili olmamız şartmıydı san ki..
Ama şartmış senin için..
Olamadım işte, geçmişin izleri hala acıtırken beni, olamadım..
Olamadım ama seni sevdiğim doğruydu, ve hala da öğle CANIMSIN..
Sevgili olamazdım sana içimde onca şüphe, onca güven duygusundan yoksunluk varken..
Şimdi sonsuza kadar yoksun biliyorum..
Benim için sadece şiirlerimin konusu olacaksın..
Bazen coşkulu bir sevgili..Bazen hüzünlü umutsuz aşık..
Bazen yüreğimde ki zehirli ok..Sen hep hayali sevgili ol..