Hazan Yaprakları Şiiri - Hüseyin Kıvrak 2

Düşerken ömrümün hazan yaprakları
Ruhuma vurdu ay ışıkları
Gözümden gönlüme aktı gözyaşları
Yıllar bıraktı saçlarıma akları

Dünya bir beşikti ömür bizi salladı
Sevdiklerimizi Kafdağı'na sakladı
Yalnız bir anımsama için geçmişe bağladı
Masum gibi bir de halimize ağladı

İnsanoğlu sonuçta , o dünyaya kandı
Ruhunu söküp atanı kader sandı
Belki de bu yaptığı en büyük hataydı
O böyle sandıkça dünya onu yaraladı

Dışarıda hüküm sürüyor kış ayazları
İnsanı yiyip bitiriyor ruhunun sızıları
Alışmış gibi görünse de bazıları
Kendini bulmak için kullandı yalnız kalışları

Hatırladı sonunda o derin bakışları
Sımsıkı yumdu gözünü uzunca açmadı
Sonra kederle aralandı göz kapakları
Niye bitmişti ki aşkları?

Yalan mıydı ona şiirler yazışı
Aşkını kelimelerle anlatışı
Ruhunu sayfalara yansıtışı
Gözleriyle mühürlenmiş mısları

Şayet tekrar yaşayabilse o anı
Onun sesiyle duysa o yazıları
Yeşerirdi belki yeniden umutları
Ona hayallerini sunardı yarınları

Sonra bir sûkut inletti odayı
Peşi sıra sürükledi gözlerden damlayı
Bu ağlayış bu sessizlik bambaşkaydı
Sanki ölünün ruhundan ayrılışıydı
Bir nevi yokluğa alışmasıydı
Bu duyguları taşıyan değil ki kalp atışları
Öyleyse biter mi insanın toprak altında acıları,sızıları
Hüseyin Kıvrak ✏️