Hazan Ve Vuslatın Diyalektiği

Hazan geçti sevgilim,
çınarın son yaprağı da düştü
ama ben hâlâ o ilk dokunuşun sıcaklığında yanıyorum.
Zaman dediğin şey,
yalnız ayrılığın dili,
bizse hâlâ birliğin izindeyiz.
Her rüzgârda kokun dolaşıyor havada,
her sessizlikte sesin yankılanıyor
Özlem, bir boşluk değil artık,
sana varan bir yol oldu içimde.
Tutku, düşüncenin ateşidir derim;
ben seni düşündükçe yanıyorum işte
ama bu yanış,
yokluk değil, varoluşun ta kendisi.
Aşk, yalnız sevmek değil, severken kendini bilmek, tamamlanmaktır.
Vuslat, bir anlık temas değil,
vücudun kendi hakikatine kavuşmasıdır.
Şimdi senin ellerinle kapandı bütün ayrılıklar ve ben, nihayet, kendi varlığımı sende buldum.
Ey sevgilim, hazan geçti ama biz kaldık
birliğin, aşkın ve sonsuzluğun sıcak yerinde.
Aşk