Hazan Vakti (1) Şiiri - Hüseyin Turan

Hazan vakti geldi güzelim, burada bülbül gibi ötmeyeceğim;
Ruhumu buralarda bırakıp yıldızlar ülkesine gideceğim.

Seni, gönül dağlarının doruklarına bırakıp terk edeceğim;
Aşkımın azgın çöllerinde, rüzgarlara karııpta eseceğim..

Anadan uryan terk etmeli burayı, kızıl tan vakti geldiğinde;
Leylasını kaybedip Mecnun'unu bulmalısın gönül ülkesinde.

Bir bülbüli,gönül dağına çıkıp ah edip feryad-ı fıgan eyledi;
Bir gül,gönül bahçesinde açıp güzelim goncayı hazan eyledi.

Sen artık benliğine mezar kazı bu ıssız çöllerin kumsalında,
Veyahut bırak git benliğini, gir tarihin çöpten mezarlığına.

Yusuf sanıpta beni dipsiz karanlık kör kuyulara atacaklar,
Gömleğimi ceylan kanına banıp, ağlayan Yakup'a satacaklar..

Anlamaz misin sen? Bu gök kubbe sana dar geliyor ey deli gönül,
Sınırlarını çiz, bakma bana öyle melul melul, virane gönül.

Sana Babil'in Asma Bahçelerin'den üzümler getirdim, ye diye,
Hammurabi'ye kanun yazdırdım senin için, beni sevesin diye.

Ko beni ateşlerin içine, yansın ateşlerin içinde yüzüm;
At beni deryalara, Yunus'lar deryalarda çıkarsın iki gözüm.

Birgün kıyamet kopacaksa şair inan senin yüzünden olacak,
Develerin ağzına sular akacak, develer sudan ağlayacak.