Hazan mevsimim Şiiri - Ayşegül Kahraman

Çiçeklerin yapraklarına yeni
yeni düşüyordu yağmurlar.
Bahar yerini ılık iklimlere bırakırken ,
Tebessüm ettiren varlığın
içimde büyümeye yüz tutmuştu,
Sevda yada, derin bir aşk
değildi yüreğime dokunuşun..

****

Noktayı andıran varlığın
Anneliğimin ilk işaretiydi.
İklim bambaşka renklere bürünürken ,
Sen aklımda,kalbimde hayat
olma gayretindeydin,
Yüreğimdeki hazan mevsimine inat ,
Sen Rahmet olmaya geliyordun..

*****

Zülüflerime tek tek düşen karlara
çiçek açtırmak istercesine.
Kokunu ruhuma yaymaya niyetliydin,
Hayallerime el veriyordu,gelişin
Kimliğini kaybeden beni bulduruyor,esas
amacımdan haberdar ediyordun..

****

Avuçların ellerime yer ettiğinde .
Sonbahar dallara yeni vurmuştu,
İçim hazan mevsimi,kalbim yağmurluydu.
Ayaklarını vura vura "ben varım
Anne üzülme "der gibiydin..

****

Gülüşüne kondurdum gözyaşlarımı.
Bakışından süzdürdüm hüznümü,
Yanaklarından akıttım hüsranımı;
Hazan mevsimim senle dağılmıştı..

****

Artık,artık gülüşüne
konduramam gözyaşlarımı.
Bakışlarınla arıtamam hüznümü,
Yüzünün coğrafsında,
hüsranımı gideremem;
İçimde onarılamaz bir hazan
mevsimi var ki güneş faydasız!

****

Ay ışığında tüter sancım iflah olmaz.
Ayrılık mı dersin yoksa özlem mı
anlatılmaz ,burnumdan ciğerime
kadar sızlıyor yokluğun.
İçim düğüm düğüm çözümü imkânsız ,
Yüreğimdeki hazan mevsimi başımdan
ayağıma kadar özletiyor! öldürüyor!