Hazan Mevsimi Şiiri - Önder Karaçay

Zaman sanki en mümbit anını yaşatıyor,
En iyi ürünlerini verdiği hazan mevsiminde,
Alıyor tek tek göç vaktinde verdiklerini.

Geldiklerinde dünya nasıldı,
Gittiklerine ne demeli

Gözlerini buhranla açanlar,
Buhranla mücadele edenler vardı,
Çocukluklarını, gençliklerini yaşayamadan,
Çocuklarına, torunlarına
Buhran bir dünya bırakıp gitti

Yoktan var etmenin ilk eğitimini onlar aldılar,
Kıtlıktan eser üretmenin becerilerini kazandılar,
Tarihin en kritik dönemecine şahit oldular,
Çok boyutlu kültür zenginliğine,
En çok katkıyı onlar yaptılar.

Bir ulus olma sancısını en çok onlar çektiler,
Dünyayı saran özgürlük, demokrasi ve çoğulculuğun,
Öncüleri onlar oldular.

Sürgünleri, haince katliamları, hapisleri gördüler
Bağımsızlık aşkıyla yandılar,
Darbelerin arasında piştiler,
Hamlıklarını yendikleri için sonraki kuşaklarla,
Sorunsuz bir iletişim içindeydiler.

Bilgilerini, yaşadıklarını, tecrübelerini aktardılar,
Üzerlerine bir yük bindirilmiş gibiydiler,
Kendileri için hiçbir şey istemiyor gibi,
Geleceğimiz için fikirlerini yordular.

Doğduklarındaki çağın buhranını aşarak,
Kendilerine yakışır
Meyveler vermenin olgunluğunu yaşadılar,
Yılmadan, yıkılmadan,
Uçup giderken bile ürettiler, ürettirdiler,
Varı da yoğu da bildiler.

Bazen çılgın, bazen bir gönül adamı,
Bazen çağa uygun dayılığı,
Hiç elden bırakmadılar.

İtibarlarını korudular,
Hiçbir hegemonyaya boyun eğmediler,
Genetiklerini sonraki nesillere çok başarılı anlattılar,
Dün başka bir mevsime göçüp giderken,
Arkalarında kocaman bir,
Hüzün mevsimi bıraktılar.

Önder Karaçay