Hazan Mevsimi Şiiri - Kâzım Özgür

Gezdim bu gün kırları çiçek açan dağları;
Sararmış solmuş renkler,hazan olmuş bağları.

Nerde senin gülşenin,dökülmüş yaprakların;
Susuzluktan kurumuş,çatlamış toprakların.

Gülden ayrılmış bülbül için,için ağlıyor;
Uzaktan kaval sesi,yüreğimi dağlıyor...

Gazel olmuş sararmış,yeşillerin alların;
Kaybolmuş güzelliğin çıplak,kuru dalların.

Her yaprak düşerken,hüzün dolar içime;
Buruk,buruk bakarım,koyamam bir biçime.

Urpertici duygular,benliğimi sarıyor;
Bak ne masum şu doğa,yaz gününü arıyor...

Karakıış bastırdıkca bacadan duman çıkar;
Sular bir başka akar; kuşlar bir başka öter...

Kar yağınca her yana,döner soğuk ayaza;
Bu güzelim yeşillik boyanır bir beyaza.

Böyle emretmiş Rabbim,mevsim,mevsim değişir,
İlkbahar,yaz,sonbahar kışlar ile sevişir.

Bu tabiat olayı,mesaj verir bizlere…
Kâzım Özgür kulundan selam saygı sizlere.

{Kâzım Özgür 21-Ekim-2007}