Hazan Mevsimi Şiiri - Deli Divane

Rüzgarlı bir sonbahar akşamında
Yapraklar veda şarkıları söyledi dallarına
Ölümün çıldırtan çığlığı çarptı kulaklarıma
Ve artık elveda demiştim bütün umutlarıma

Yüreğime vuran bir dertli sazım
Umutlarım tükense de bitmez niyazım
Yalnızlık dahi buldu yoldaş ben hala yalnızım
Bana bin can değil bir canda canan lazım

Yüreğimin ot bitmemiş bozkırlarında aradım seni
Bir yağmur tanesi buselerle karşıladı beni
Minicik bir bulut arzusu alıp götürdü benliğimi
Bense gözyaşı vadisine çizdim sensizliğin resmini

Bu sana son şiirim olsa da duraksız akar bu su
Her sokaktan duyulur pişmanlığın hınzır uğultusu
Kapımda saf durmuş hasretin yenilgisiz ordusu
Bir haberin gelse de duyulsa ilkbahardan muştusu

Hiçbir zaman yaldızlı sözler ardına saklamadım sevgimi
Her fırsatta söyledim seni ne kadar çok sevdiğimi
Bir anda olacak gidişim sessizce giyip kefenimi
Sırlarımla gömüldüğüm gün belki anlarsın değerimi

Deli Divane