Hazan Mevsimi Şiiri - Ömer Faruk Yüksel

Vuslatına asılı kaldı yüzümde gülüşlerim...
Yar, bitirmedin yüreğimde sürgününü! ..
Dönmeyi unutan ayakların,
Şimdi yeni ihtilallere gebe...
Bastığın çimenlerin üstünden
Kimbilir kaç hazan düştü takvimlere.
Kaç cemre rücu etti baharından...
Gittiğin yerden doğmadı güneşlerim.
Yar, tutmadın elimden; ele düştüm.
Kör aynalara bıraktım hüznün sırlarını;
Bahar yağmurlarında bile sele düştüm.

Şimdi hüzün işgalinde gözlerim...
Aklıma düşen düşmüyor sokaklarıma.
Can korkusundan değil viran oluşum;
Kanıma sinmiş canan kokusu...
Gözyaşımda paslanan hoyrat namlular,
Adını düşüyor ölüm ilanlarıma.
Ben yaban bir toprağa göçüyorum;
Sen gülüp geçiyorsun düşkünlüğüme.
Fırtınalardan arda kalan enkazıma,
Yokluğun misafir şimdi.
Öksüz bir çocuk kadar eksiğim;
Eksilmiyor gözlerine esir düşmelerim.
İsyanımı sade denizlere bileyliyorum.
Böyle takatsiz,
Bimecal sevdamla bile,
Son nefesimde sana boğuluyorum...