Hazan Mevsimi Şiiri - Ahmet Süreyya Durna

Yapraklar dökülende heyhat! Güz mevsiminde,
Gözlerin ufuklara mıhlandığı zeminde.
Ölümle pençeleşen hastanın son deminde,
Şakağından süzülen boncuk boncuk teriyim;
Ben hüzün şairiyim,ben hüzün şairiyim.
***
Gün tepeden aşarken vakit akşam olanda,
Gündüzler,gecelere gönülsüz ram olanda.
Gurbetteki yiğidin neşesi gam olanda,
Yüreğim lav püskürür sanki mahşer yeriyim;
Ben hüzün şairiyim,ben hüzün şairiyim.
***
Yokluktan,üzerine dağ devrilen yoksulun,
Kimsesiz kollanmaya muhtaç; yetimin,dulun.
İçtenlikle Allah'a yalvaran naçar kulun,
Ahını can özümde duyan özge biriyim;
Ben hüzün şairiyim,ben hüzün şairiyim.
***
Bir yanık türkü duysam,o an efkarlanırım,
Kendi iç denizimde tufan koptu sanırım.
Ve başka alemlere tehcire zorlanırım,
Gönüllerden gönüle,sürgün gönül eriyim;
Ben hüzün şairiyim,ben hüzün şairiyim.