Hazan Mevsimi Şiiri - Mehmet Ali Demirel

Döktü dökeceğini,
Söktü sökeceğini...
Kim bilir hangi garibin,
Yerini yurdunu vurdu.
İşte böyledir,
Bu hazan ayları...

Kimi güler, kimi ağlar,
Kimi didinmeden karalar bağlar,
Kimileri umursamaz,
Vurur işi gürlüğe,
Bağlar duaya, dileğe.

Hava yine bunalık,
Yine dökmekte yağmur,
Kara bulutlar öyle suskun ki,
Her an üstümüze çöker gibi.

Hazan işte...
Nerede, nasıl, ne yapacağı belli olmaz.
Sormayın, kayıpta çaresiz kalmış güneş,
Sanki halden anlamaz,
Gönül hatır bilmez bir başka hali var,
Yüzü gülmez, olsun...

Hazan işte...
Gelir, geçer...
Kimi ansızın,
Kimi hasta yatalak,
Elini ayağını çeker,
Göçer gider.

Suskun her taraf,
Ehalî şaşkın dinlemekte,
Hazanın acımasız günlerini seyretmekte.
Tedirginlik yüzlerinde,
Acılar gözlerinde okunur.

Bakma böyle söylediğime,
Bilirim,
Gelir ucu yine bana dokunur.

Memoçilo