Hazan ile Emel Şiiri - Aşkın Güngör

Söyledim sonunda.
‘Seviyorum seni,’ dedim.
‘Bak, yendim içimdeki utangaç çocuğu.
Bak, yendim de geldim yüzünün diyarına…’

Söyledim sonunda.
‘Seviyorum seni,’ dedim.
‘Hadi, uzansana
tenine dokunmak için çıldıran parmaklarıma.
Hadi, dudaklarımın mührünü
dudağınla açsana…’

Söyledim sonunda.
‘Seviyorum seni,’ dedim.
‘Bunca zamandır söylemediğim
her şeyi yığdım aklıma.
Heybemde ışıl ışıl umutlarla,
benzeri yaşanmamış bir sevda
getirdim sana…’

Söyledim sonunda.
‘Seviyorum seni,’ dedim.
‘Söylemekten korktum, anlasana.
Anlasana, korktum yitirmekten
düşlerin en güzelini.
Seni sensiz yaşamaktan
çok korktum, anlasana…’

Ve dedi ki Emel, bakışlarını uzaklara kaçırıp,
‘Çok geç kaldın ama.
Bitti umudum benim.
Hani uzun yolculuklarda
şirin mi şirin köylerin kıyısından
geçersin ya otobüsle…
Hani, içinden bir şey geri de kalmak ister ya…
Hani, saçların gibi dalgalanan düşlerini çekiştirir de
gidersin ya gene de…
Hani, o köy daima kalbinde kalacaktır da
sen giden
–hep giden, durmadan giden, aralıksız giden–
yolda menzile ilerleyeceksindir ya…’

Ve dedi ki Emel, bakışlarını uzaklara kaçırıp,
‘Ben de öyle gidiyorum işte.
Hani, ellerinden kayıp yere düşünce
bin parçaya bölünür ya cam…
Hani, dalından kopan çiçeğin
kökü kalır ya toprakta…
Hani, gül cesetlerini sevda imgesi yapacak kadar
gözü döner ya insanın…’

Ve dedi ki Emel, bakışlarını uzaklara kaçırıp,
‘Başka biri söyledi beni sevdiğini senden önce.
Hani, kalp birine aittir de
anlar ya sarsılarak
o kalbin kendine yâr olmayacağını…
Hani, başka bir kalbin merhemiyle gidermek ister ya
içinde açılan yarayı…
Hani, ait olduğu kalbin kanatan ihmalini
unutmak ister ya…’

Ve dedi ki Emel, bakışlarını uzaklara kaçırıp,
‘Ben de aldım, kabullendim başka birinin
merhem olan kalbini
ve onun ömrüne aidim şimdi.
Hani… Hani… Hani…’

(Aşkın Güngör'ün 'Ay'kolik adlı romanından alınmıştır - Kasım 1995)