Hazan Gönül Şiiri - Döndü Dülger

HAZAN GÖNÜL
Gelincik kadar ömrü hüzünle doldurdun.
Açmış gül goncalarını gözyaşıyla kuruttun,
Sefa sürmedin üç günlük dünyada, dertten derde koşup durdun,
Nazenin dallarında baykuşlar tünedi, dallarını kuruttun.
Zamansız yaprakların döküldü hazan gönül..

Katran karası yazın musallat oldu ömrüne,
Başın kurtulmadı kederden, kaderin seninle derdi ne,
Vurgun yemiş minicik yüreğinle, acılarla demlendin de,
Bir kere ahhhhh etmedin,
Zamansız yaprakların döküldü hazan gönül.

Uzanan ellerin kaldı hep boşlukta,
Yüreğinin figani duyulmadı hiçbir canda.
Bir tek tebessüm haram oldu yıllarca,
Çilekeş diye anılsın adın, dudaklarda.
Zamansız yaprakların döküldü hazan gönül.

Çehrende saklı duru bir eda, bir ilk bahar saklı,
Sustuklarında gizli bir eylül var, dökmeye hazır yapraklarını,
Yüreğinde binbir çeşit membaa olsa da, geçti vakit sonbahar çaldı kapını,
Kıymetin bilinmedi, yok etti felek baharını,
Zamansız yaprakların döküldü hazan gönül...