Hazan Gitti Kış Geldi Şiiri - Osman Öcal

Kara hanın kapısından girende,
Babadan iş anamızdan aş geldi.
Toz yuttuğum bahtı kara trende,
Kısmetimiz dolu gitti boş geldi.

Kuş tüyüyle yastıklarken baharı,
Ruhumuza yoldaş kıldık efkârı.
Bir cefaymış siyah nokta kadarı,
Ömrümüzden otuz gitti beş geldi.

Bade dedik meyi bilmez sakiye,
Bayram günü lâl düşürdü hâkîye.
Payımıza vardan düşen bakiye,
Döner tuval ayak gitti baş geldi.

Zaman oldu dağdan dağı eledik,
Gönlümüzde ne yaralar beledik.
Düşten ergin sevda sevda çiledik,
Kirpik değen ışmar gitti kaş geldi.

Sarıçiğdem mor çiçeğin üstüne,
Göynür iken ala gözün mestine,
Anlamadım şu feleğin kastı ne,
Selam vardı sevgi gitti taş geldi.

Silgi görmez yüreğime kazınan,
Bağban gibi almadığım hazınan,
Nefes mefes harcadığım yazınan,
Yol yoruldu ömür gitti yaş geldi.

Mutlu olsun dikenleri gül eden,
Sarmalayıp Vuslatî’yi del eden.
Yığın yığın çektiğimiz çileden,
Ne kaldıki hazan gitti kış geldi.