* Hazan Çiçeği * Şiiri - Nuri Dağdelen Öz

Zambak kokulu bir sonbahar kuşluğunda
avuçlarında biriken karıncalardan kaçarak gelirdin
kanatları Ege'de ıslanan göçmen kuşlar gibi
mavi gözlerindi naçar sabhlarımda büyüyen
anılardan kalma bir sarhoşluğu yaşıyor hâlâ kalbim.

Kahr olsun onsuz sevişmelerimi dağıtan ıssız gecelere
bir suçlu gibiyim,kendi kendime
yalanmış menevişli gülüşleri

Ey yaşamın sevinci mutluluğun simgesi
solgun umutlarıma düşen kar tanesi
seni, unutmadım
hep dilinde sürgün bir türküydüm
ah, bakışlarındaki ateşle mi yaksam kendimi
sana varabilmek için kül olmanın.

Aşk; bir gülle başlar
dikeninden arınarak olgunlaşır

En sadık dostumdur deniz
gizli sırlarımı o bilir
bu yüzden her şiirim, ondan alıntı.

Gecenin düğümünde ağlayan dilber
tenimde kokunu bırakan menekşe
al beni yaprağına savrul asi kayalardan
-unutulmuş aşkların benim-
sen gidince/dağıttım tüm aşklarımı cömertcesine
sana son vedam, son hatıram olsun bu şiirim
sen, güze ısınan hazan çiçeği