Hazan Bahçesi Şiiri - Eylül Bartan

Hazan bahçesinde son yapraktı aşk
Ayrılık kokardı buram buram
Kadın alabildiğine severdi yine de...

Arsız bir şafaktı kirpiklerime abanan
Yardan kalan gece kırıntılarını silmek içindi çabası
Saçlarımda ışıldayan bir ter tanesinde kalmıştı
Dudak izlerinin seviş hatıraları
Oysa bil ki ben,gün ışığına tercih ederdim
Seninle sürecekse eğer,sonsuza kadar karanlığı

Yıldızlar kayarken ne çok dilek tutardım herkes gibi ben de
Annemin küçük kızının telaşı vardı hep yüreğimde
Yüzüm ateşe düşerdi bana bakan gözbebeklerinde
İçimin sarp kayalarından düşerken bir çocuk çığlığı
Senden vurgun yerdim bin kulaçlık yüreğinde

Bir çobanaldatan öterdi hazan bahçesinde
Gelincikler saçlarına kırmızı kurdela takardı ve;
İçimin acı bayramında aşkın resmi geçit yapardı
Begonviller açardı saçak altı bahçelerde
Senden ayrılırken bir tek sesim kalırdı geriye
Titreyerek ''hoşçakal''derdi bir su derinliğinde

//Ben yalnızlığı seçtim şimdi,sen gidişinden utanma//