Hazan bahçelerinden hüzün zindanlarına

Hazan bahçelerinden hüzün zindanlarına

Eriyip giden bir hayatın çırpınış feryatları

İnletirken en ücra köşesini dünyanın

Bitâb düşmüş yürekle avuçladığım hüznü

Efsûn-u ömrün en güzel penceresine

İniltili insanlar yetiştirerek içimde

Bir kanaviçe ile örülü mağaralardan

Duygularımdan bir imbat yapıp

Çıkardığım 'sen'le birleştirdim.

Sükûta çığlık atıp münzevî bir hicapla

Parçaladım perdesini bütün sensizliklerin

Kapalı kapılar adında bulduğum

En zalim, şehlâ ve derin

Kurtulmak isterken yine;

Sendin...