Hazan Şiiri - Osman Sarıkaya

Gün batmış,
Yer gök sararmış,
Yine hüzün yine hüzünlü bahar
Bu mevsimde yağmur da matemli yağar

Hazan geldi yine ah...hazan...
Ölüm sessizliğinde akıyor zaman
Gayesiz yolcular nereye gider?
Bu loş akşamın kızıllığında.
Göçmen kuşlar ötüşür nereye gider?
Bu ıssız seherin karanlığında.
Penceremin önünde dünü aradım.
Mazide kaldı solgun hatıralarım
Koca bir ömür nasıl da geçmiş,
Deli rüzgarlar savurmuş,
Toyluğumun hoyrat günlerini.
Ayaklar altında ümitler...
Dökülen kuru yapraklar misali.
Hazanım yalnız sen anlarsın beni
Sitemim sanadır hüzün mevsimi
Görünce tanır mısın? bilmem ki
Hani bir dost vardı ya esmer,
Saçları kara;
Çok geciktin,saçlarım da ağardı ya...
Sultanım yazları da gördüm
kışları da...
Bilirsin hep uzak kaldım baharlara,
Ben hüzne vurgundum yani hazana...
Dinle hazan yelini efkarımı söylesin usulca...
Artık sarardı hazan oldu hayat bana…