Gül solgun,bülbül suskun,bahçe,matem içinde;
Yas tutmakta kainat,sanki bu dem içinde.
Kalbim hüzünle dolu,gönlüm elem içinde,
Ağaçların suları,gün be gün çekilmede;
Hazan mevsimi şimdi,yapraklar dökülmede...
Güneş ufkun sonunda,melale dönüşüyor;
Buz tutmuş gönüllerde,artık insan üşüyor.
Dallarından yapraklar,birer birer düşüyor,
Çekip de örtüsünü tabiat gömülmede;
Hazan mevsimi şimdi,yapraklar dökülmede...
Her eylülün sonunda,ruhumu hüzün sarar,
Yüreğimi acıtır,her haliyle sonbahar.
Uçup gider de bir bir sislenmiş hatıralar,
Ömrümde sayılı gün,gitgide eksilmede;
Hazan mevsimi şimdi,yapraklar dökülmede...
Kaç sonbahar görecek,kaç bahar sayacağım,
Hiç bilmiyorum daha,kaç yıl yaşayacağım.
Kaç dostumun peşinden yine ağlayacağım,
Dostların birer birer,haberleri gelmede;
Hazan mevsimi şimdi,yapraklar dökülmede...
Kayıt Tarihi : 13.11.2007 20:09:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Bahar ve yaz arkada söze dönüyor günler
Sessizce çekiliyor öze dönüyor günler
Ya kış erken gelirse yarım kalmaz mı dua
Fersizlik iner göze güçsüz kalmaz mı şua
TÜM YORUMLAR (1)