Hazan Şiiri - Fatma Doğan

Fatma doğan
HAZAN
Biraz yürümek istedim,
Dışarı attım kendimi her şeyden uzaklaşıp.
Telaşlarımı ve sorunlarımı evde bıraktım zorla da olsa,
Yapıştıkları paçalarımdan silkeleyip
Biraz hayal, bir avuçta merak koydum cebime
Kafamı dağıtmak istedim bu akşamüstü
Başıma üşüşen bulutları
Benim gibi göğün başı da bulutlanmış
Yağmuru çağırıyor sanki ıslığıyla sonbahar.
Sokaklarda bir telaş, sormayın gitsin
Bende ise rahatlığımın ağır adımları
Öyle değil mi haksız mıyım
Nereye yetişme derdinde herkes
Göçen göçmüş kalan kalmış, zaten
Herkes kendi masalını yazmış uzun ya da kısa
Herkes kendi şiirini okuyor sırasıyla, iklimi geldiğinde
Hazanın kulağına.
Yürüyorum telaşlarımı evde bıraktım
Yavaştan boşalıyor caddeler, canı çekilir gibi
Daha erken yakıyorlar artık sokak lambalarını,
Gölgeler gözlerime daha bir loş bakıyor, akşamüstü.
Hazan ya şimdi mevsim, hüzün de çökmeli, değil mi?
Üzerimize geceyle bir
Biliyorum kaç defa söyledim kendime,
Anı yaşamalıyım, anın tadını çıkarmalıyım
Biliyorum,
Belki de bu son sonbahar
Belki başka baharlar hiç gelmeyebilir.
Dileyene öğüt veriyor tabiat
Onlar da benim gibiydi bir zamanlar,
Ayağımın altında inleyen yapraklar.
Nasıl da neşeli neşeli salınıyorlardı daha birkaç ay önce.
Şimdi ise yokluğa savrulan birer çerçöp herbiri
Zamanın çöplüğünde öğütülüp gitmişler.
Dolanıyorum,
Sesi kısılıyor giderek, sokakların.
Herkes evine çekilmiş,
Hava bulutlu hala, yağmursa ha yağdı ha yağacak.
Güneşi kovalıyor gece elinde fırçasıyla.
Gökyüzünü Siyaha boyuyor tual misali yavaş yavaş.
Bir o yana sallıyor fırçasını bir buyana
Alaca bulacağı oldu ortalık.
İyice puslandı artık hava yağmurun eli kulağında artık
Yoruldum ben de yorgun çınarlar gibi
Oturup soluklanayım dedim altındaki tahta bankta.
Rüzgarın nefesi ilişti enseme irkildim birden,
Başımı kaldırdım tek tük yapraklar süzüldü ağır ağır
Sanki yavaşlamıştı zaman o anda, belki de durmuştu.
Alıp çevirdim ellerime sarı ve solgundular,
Hazan vurmuştu.
Yaprak baskısı yaptığım günler düştü aklıma
Bir gülümseme yerleşti yüzüme hafiften o günlerden kalma
Tam anılara vermişken kulağımı,
Camlarını kapatmamış bir evden yükselen
Telaşlı sesler susturdu içimdeki çocuğu.
Annee; yemek, açlıktan öldük hadi seslerine
Hababam sınıfı filminin müziği eklenmişti
Çocukların karnı çok acıkmıştı belli,
Masaya vurulan çatal kaşık sesleri
nasıl da bizlere çok tanıdık çok bildikti.
Annelerin en çok duyduğu,
Kızsalar da aslında yalandan, hep duymak istedikleri.
Nasıl tatlı telaşlardı aynı sofrada hep beraber yenilen yemekler?
Kalkayım artık bu kadar melankoliklik bana fazlaca yeter.
Biraz daha durursam, burnumun direği sızlayacak.
Belli ki ben akıtacağım gözlerimden, yağmurdan önce yaşları.
Eskiler güzeldi, anıları taze kaldı bunca yıl eskimedi hiç.
Şimdi ne varsa tüketiyoruz bir tutam anı bile bırakmadan.
Her şey bir çöpmüş gibi gözümüzde.
Sevgiler çöp, saygılar çöp, aşklar çöp,
İnsanlığa dair ne varsa çöp gibi
Anamızı, babamız atacağız sokağa utanmasak neredeyse.
Ayağımın altında ezilip giden yapraklar,
Sizlerde mi anıydınız zamanında bir bahçede,
Gölgesinde evlatların eğleştiği baba gibi ulu bir çınar
Ya da ana gibi bereketli tatlı meyveler veren bir elma ağacının yapraklarıydınız
belki de
Hazanla birlikte döküldüğünüzde küreyip bir çuvalın içinde atılan
Belki bizlerde baharı görmeyeceğiz.
Görsek de kuruyacak gibi bu gidişle, sevgi mayalı masallar diyarının gölleri
Batacak gibi, şairlere şiirler yazdıran güneş,
Yeşermeden, açmadan solacak umut bahçesinde çiçekler
Doğmadan ölecek belki de bir gün insanlık.
Ahh! Hazan çöktü yüreğime, yine yaptı yapacağını ekim
Neresinden tutsam elimde kalıyor hayatın bir paçası
Nasıl toparlayacağız ortalığa saçılıp dağılanları.
Ben bari toparlanıp gideyim,vakit varken
Ekimden bile daha hüzünlüyüm şu an, dokunsalar ağlayacağım.
Nihayet başladı yağmur, ağlasam da görünmeyecek iyi ki gözyaşlarımın aktığı
Nereden uydum ki sana sonbahar bir daha senin ikliminde dolanmayacağım
Biliyorum ben kendimi, hüzün hiç bana göre değil,
Biliyorum ben kendimi hazan hiç bana göre değil.
(FATMA DOĞAN 4 EKİM 2024/TURHAL)