Hazan Şiiri - Emrah Bekci 2

Hazan düşer baharın sonunda,
Yağmurlar gökten iner hunharca,
İçim sızlar renklerin kayboluşuna,
Zaman hızla geçer, bir biz kalırız zemherinin koynunda.

Bir yaprak daha kopar dalından,
Rüzgar usulca fısıldar soluk bir şarkı,
Gözlerimde hüzün, gönlümde yarım kalan,
Bir bahar daha eksilir, heybemde kalanlar yarım.

Ay geceleri soğur, bulutlara gizlenir,
Yıldızlar da yabancı gelir bana,
Her düşen damlada bir ömür kayar,
Zaman akarken, ruhum tükenir sessizce.

Çığlıklar büyür içimde, yankısız,
Bir gün batımında silinir umutlar,
Dalgalar vurur kayalara, cevapsız,
Denizin içinde boğulur duygular.

Issızdır sokaklar, ayak izleri kayıp,
Nereye gider bu yollar, kim bilir?
Gölgeler peşimde, ışıklar silik,
Bir de bakmışım ki yokum ben, sadece bir hatıra.

Sararan yapraklar gibi solar gözler,
Kimi hatıralar düşer yüreğe ince bir iz,
Her hatırlayışta yeniden doğar hüzün,
Gönlümde yankılanır bir eski şarkı.

Hani bir zamanlar umut doluydu ya,
Şimdi yalnızlık yorganını serdi önüme,
Her nefesim biraz daha azalıyor,
Sonra bir sessizlik gelir, ölüm sessizliği.

Kışı bekler gibi soğuk bir hüzünle,
Baharın dönüşünü beklerim aslında,
Ama bilir içimdeki bir his,
Bir daha asla eskisi gibi olmayacak.

Yaralarımızı sarar zaman,
Ama bazı izler hep derin kalır,
Her gidiş bir parçayı götürür bizden,
Zemherinin içinde bir çocuk kalır, kaybolmuş.

Elim uzanır ama tutamaz zamanı,
Ne gençliğim geri gelir, ne kaybolan anılar,
Her şey soluk bir rüya gibi geçip gider,
Ve biz hep aynı yerlerde bekleriz.

Bir yol ayrımında kalırız sessiz,
Bir yol geçmişe gider, biri geleceğe,
Ama hiçbirinde biz yokuz,
Çünkü anıların gölgesinde kaybolmuşuz.

Yıldızlar kayar gözümden, bir damla yaş,
Gökyüzü karanlık, rüyalar ıssız,
Yeniden doğan her gün, biraz daha yalnız,
Biraz daha sensiz, biraz daha soğuk.

Sonra bir sabah daha gelir belki,
Ama biz o sabaha varamayız,
Çünkü zaman çoktan geçmiştir,
Zemherinin koynunda uyuruz artık.

Ve son sözü söyler rüzgar,
Bir yaprak daha düşer yere,
Hayat bir kez daha döner döngüsüne,
Biz ise hatıraların arasında kayboluruz.