Hazan Şiiri - Taş İskele

Hazan geliyordu,
Güdükleşen gün,
Mavisini boyuyordu kül rengiyle.

Eylül Nisandan emdiği katreleri serinletiyordu.
Cemreler düştüğü yerde tadilatına hazırlanıyordu.

Uğulduyordu,
Gazel okuyordu kapalı tohumlu ayrılıklar.

Soğuk duşa alıştırıyordu toprak kendini.
Gebe kalıp,
Ört üstümü diyecekti,
Buz kesmiş kardan yorganına aşkın.

Göçmen kuşlar nahif yorgunluğunda
Gurbete mi,
Sılaya mı?

*
Ey telli turnam,
Nedir ki aşk,
Aşk kalmak mı,
Göze almak mı?

Kime göre dedi Nisan,
Neye göre dedi Eylül...

Aşk zamansız,
Ve
Aşk mekansız dedi meczup.

Yer bu yer,
Dem bu dem dedi aşk...