Her hazan mevsimi geldiğinde
Doğayla baş başa kalmak istiyor insan
Şehrin derdi ve uğultusu
Yoruyor insanın zaten yorgun olan ruhunu.
Çıkıp baktım dağlara, ovalara
Yıllar bir gözyaşı olup da kaymış
Nurlu ihtiyarın yanaklarında.
Yapraktan saçını yerlere yaymış,
Sonbahar ağlıyor ayaklarında.
Süzüyor ufukta bir kızıl yeri,
İçi karanlıkla dolu gözleri;
Devamını Oku
Nurlu ihtiyarın yanaklarında.
Yapraktan saçını yerlere yaymış,
Sonbahar ağlıyor ayaklarında.
Süzüyor ufukta bir kızıl yeri,
İçi karanlıkla dolu gözleri;
İnsan nasıl en yorgun, çaresiz, bitkin halinde silkelenip yeniden ayağa kalkmak, bedenen fikren güçlenmek ister ya; hazan da öyledir bana göre, önündeki kışın zorlu şartlarından bahara savurur doğayı tüm gücüyle... Hazan umut, bahar sonuçtur... Saygılarımla,
Bu şiir ile ilgili 1 tane yorum bulunmakta