Hazan Vakti Şiiri - Mehmet Baki Öztokmak

Artık her dem hazan vakti,
Toprak yorgun, kuşlar yılgın
dallar hüzne kabuk bağlar
Esrarını gizler yine
başı duman karlı dağlar
yaprak sırra kadem basmış
Gözleri çeşmi nev bahar

Yine perdeleri çekti,
Gökyüzü kalbin aynası
Bulut küskün, yağmur yaslı,
Zulüm, yokluk yedi başlı
Zalim, dur durak dinlemez
Vuruyor yedi kanatlı

Yaşamak ki cana mihnet,
Tenler pür telaş içinde
Variyet çırpınıp dururken
Yokluk tevekkül içinde
Gözü doymazlar tepinir
Mazlum inayet peşinde
kaçışır küçük ayaklar
Barut kokan nefeslerden
Sahillerde kum dağları
Darmadağın otağları...

Göçmen kuşlar geçmez oldu
Şehir hep başka iklimde,
Ölüm öyle zirvede ki,
yaşlıya da ergene de
Eğlence burcudur zenginlik,
Toklar zarafet peşinde
şirazesi yok insafın
zehir şerbet teşnesinde
mevsim artık hep sonbahar
Kuşlar gelse de gitse de...