Hazan Şiiri - Necati Keskin1

İki odalı köhne bir evde
Uyku sarhoşuyken,
Bir ışık belirdi penceremde.
Bir o kadarda yorgun, üşenci,
Lambayı söndürmek için
Ceketin altındaki düğmeye uzanan elleri,
Ninemin…

Karanlık çöküverdi birden…
Sonra;
Cami penceresinden sızan ışıkla açmışım gözlerimi.
Bir tabak lokum ve bir şişe kolonya ile
Mevlit kandilinde…

İşte ölüm böyle bir şey olsa gerek.
Ölenin ardından bakakalan,
Boş bir çift ayakkabı olsa gerek.
Hatıralar silinse gerek.
Yıllardır yanında yatan insanın,
Aslında bir hayal olduğunu anlaman gerek…