Hazan Şiiri - Öznur Gizem Yüksel

Hoyrat bir aşktan kalan ağır aksak adımlarım bilinmezliğe sürüklüyor bedenimi...
Sevdanın gizleri arasında yer arıyorken yüreğim yüreğine,
mekansız hislere sarılıyor çaresizce.
Biçare çekip gitsen nereye;
kaybolsan kendinde,yabancılaşsan herşeye fayda nerde?
Yada kalsan,savaşsan...
İhanetlere bi kibrit çaksan mesela,
ayrılıklara kurşun sıksan,
karanlığı boğsan gözyaşlarınla neye yarar...
Çok sevsen mesela,canından fazla...
Anneni,kardeşini yada bir erkeği..
Sevgin gücün olsa kalksan ayağa sanki hiç düşmeyecekmiş gibi,
ayağın takılsada tutunduğun dal betonmuş gibi...
Kulak tıkasan söylenenlere,
gözünü bağlasan bakışlara,
ruhunu uyutsan soğuk rüzgarlara..
Yada susup beklesen,
Kan kusup,mutluluktan şaraba vurdum desen,
olacakmı bir faydası?
Giden geri gelecekmi,
eskide kalan eskitilmemiş sen yeniden gülecekmi sana aynada,
yapılan hataların hata olduğu kabul edilecekmi?

Bedelleri neden bu kadar ağır nefeslerimin...
Kabullenip hatalarımı sığınsam bir omuza
okşansa saçlarım anne eliyle
kurusa gözyaşım kardeş gözüyle
silinse kulağımın pası aşkın sözüyle...
Ölüm olmasa özlediğim,
ceset kokmasa düşlerim,
mezara yaklaşmasa düşüşlerim...
Nefesine muhtaç olduğum,
bakışında boğuldum affettirsem kendimi sana...
Tükeniyor ilmek ilmek kanım,dayanamıyorum acıyor canım...
Zaten yaralı sol yarım,sen bari kalda yok olmasın sol yanım...