Hazan -1 Şiiri - Mahsun Özkan

sevgili hazan,
kim duyar ki sesimizi bunca acı ve karanlıkların ardından.
Kinden zırhını giymiş herkes ve kapatmış gözlerini, bazan iç döker,
bazan ağlar ve bazan bir yağmur damlası gibi inerken usulca nemli toprağın yüzüne,
ayrılığın keskin kokusu sarar etrafı bir menekşe türküsü ve mevsimlerin çıkmazı
mevsimlerin ağır ve hüzam bestesi, hazan şarkısı,
çalar da çalar inceden bir keman, bir ud ve kapanır gözlerin perde perde,
ansızın düşer dalından bir yaprak, bin ah işitilir bin fersahtan.

bir yol var henüz adını bilmediğim
ama dur durak bilmeden yürümek istediğim,
bir anadolu şehri
bir köy,
bir tren garını andıran kimi zaman soğuk kimi zaman seviç bir gülüşe ev sahipliği yapan.
Koştukça yaklaşan ve yaklaştıkça uzaklaşan bir sevdanın ' da' sı olmak,
ölmek gibi bir şey,
ve yaşamak kadar acı avuçlarından uçurmak bir kuşu.

pencerenin dış yüzünde saksıda çiçek yetiştirmek ne garip bir şey
ne acı,
oysa odanın baş köşesine,
pencerenin iç yüzüne,
en güzel yere konulmalı, kadınlar ve çiçekler,
kadınların saçı bazan ipekten mendil bazan da hazan görmüş, yıpranmış bir peygamber çiçeğidir.