Hazal... Şiiri - Ziya Tüfekçi

Biliyorum,
Doğum günü pastasının mumlarıyla süslü yüreğin
bazen hüzünlenir,
O an sebepsiz fırtınalardan yara almış yüreğime
bir sızı islenir.
Çünkü seni ben, içimdeki koca gözlü,
yalınayak gezen toprak kokulu çocuğun,
ağzındaki kavun aromalı bir sakızın miras bıraktığı
o nefes kokusunda sevdim...
On bir yaşındaydım ve yeni yıla giriyordum
televizyonların bolca neşe dağıttığı,
o Ocak ayının ilk dakikalarında.
Merhaba demiştin bana,
bense ömrümde ilk defa tattığım
bir duyguyla acemi bir dayı oluvermiştim.
Belkide sevgimi ilk defa parsellediğim
ve kendimi adam gibi adam sandığım
zamanlarındaydım yaşamımın.
Oyunlarla bezediğimiz günlerimiz haftalara,
haftalar aylara ve aylar yıllara çabucak dönüşsede,
O minicik ellerin değişmedi ve bedenin gözlerimde.
Hayat bizi savurdu kaderimize,
ve kocaman gözlerin puslandı zaman zaman
anlamsız hüzünlerle.
Şimdiyse yetişkin kokulu çiçekler ekiyorsun
hep bakir kalan yüreğine.
Ama hiç unutma sen benim yüreğimde
hiç sonlandıramadığım bir şiir olarak kalacaksın,
Ve adının anlamına inat,
ebediyen yemyeşil duracaksın
kalbimin göknarlarında…

Seni çok seviyorum.