Hayyam'a Sevda Şiiri - Almila Alp

"Hayyam, yalnızdın sevgilinin yanında
Şimdi gitti, artık ona sığınabilirsin."
Ömer Hayyam

Bir ulu ağaç
nasıl ki kök salmışsa toprağa
sen ruhunu verdin asırlara
kendi toprağında.

Siyah mintan sırtında
gülün cilvesine aldandın öz bahçende.
Yoksul kıyılara vurdu
deniz yıldızları
ağlayarak rubailerine.

Kedere sorulmaz ad,
sığınılmaz fırtınanın koynuna.
Bir ney üflenir
mey şişesinin içinde,
ince hasretlere bölünür nağmeler.

Sana dokunuyor
gökyüzünün çalınmış şimal yıldızı
rintlerin en güzel sevdalarında.
Büyüyor gözbebeklerinde
içine akıttığın keten sarısı düşler,
kapanıyor usulca
seher vaktinde lacivert gece.
Yüreğinden verdiğin sözler
aydınlığı süzüyor bahar yağmurlarına.

Damıtılmış mısralar
dökülürken mazlum dudaklarından
sen kendi hüznündeydin
ben sende...

Çıkın Dergisi Nisan 2001 sayısı