Hayvanların ruhlarından anlarım,
Ama buralarda ruh, can gibi şeyler geçmiyor,
Müstakil evim yok, gücüm yok, çaresiz kalıyorum,
İlgiliyim fakat elimden hiç bir şey gelmiyor…
Dünkü 3 köpeğin karınlarının aç olduğunu,
Susuz olduklarını hâllerinden anlıyordum,
Yorgun olduklarını da biliyordum,
Bu sefer daha da vicdan azabı çekiyordum…
Haber versem bir yerlere,
Sonlarının ölüm olacağını da biliyorum,
Doyuramam hayvanlar durmadan koşuşturuyorlardı,
Kiradayım, bahçem yok, kedilerle zor sığıyorum…
Bilirim bu mahallelerde,
Tek köpek besleyen ev yoktur,
İstisnalar hariç sonları da daima ölümdür,
Yüreğim yanmış, hala üzülüyorum…
(1996)
Mehmet Tevfik TemiztürkKayıt Tarihi : 30.9.2012 18:25:00





© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.

Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!