Hayvanlar Âlemi Şiiri - Nurullah Çelebi

Aslanlar avlanırken ceylanları tutardım,
Korkudan nerdeyse küçük dilimi yutardım!
Vahşiydi aslanlar, bırakmazlardı peşlerini,
Beton suratıyla kemirirdi leşlerini...

Ne ceylanlar tükendi, ne de aslan üredi,
Hassas terazide hep yeni canlar türedi.
Şikayet eden yoktu, yiyecek hayli boldu,
Ceylan aslana, aslan da ceylana varoldu.

Sonra büyüdüm, daha nice vahşetler gördüm,
İnsanı "Eşref-i Mahlûkat" sanan bir kördüm!
Hırs, insanı kılıktan kılığa sokuyordu,
Tarih kitapları âdeta kan kokuyordu...

Hem ceylanları, hem aslanları susturdular,
Tüm dünyada mâsum canlara kan kusturdular!
Canavarlar dahi dehşet içinde ağladı,
Gözyaşları seller gibi durmadan çağladı.

Dayanacak tâkâtim kalmadı artık bittim,
Acılar denizinde derbeder oldum gittim!
Yaşamak için öldürenler birer hayvandı,
Zevk için birbirini vuranlar mı insandı?

Ceylan derisinden nice çantalar yaptılar,
Bir aslan postu için avcılara taptılar.
Ceylanlar, vahşi aslanlara hasret kaldılar,
Aslanlar, insan karşısında donakaldılar..

Bakamıyorum artık aslanların yüzüne,
Kurban olduğum yavru ceylanların gözüne.
Güvenmiyorum insanların tek bir sözüne,
Dönsün artık Âdemoğlu hakîkât özüne!