Hayvan'a Şiiri - Erdal Çoban

Elim arkadan bagli ufak bir odada ayaklarimdan asiliyim

Pis kokulu bir ranzanin korkuluklarindayim

Vucudumu saran bedenim, yalnizligimla esirim

Zifiri karanlik zaten

Elde fener hayaller kuruyorum bazen

Kafamda tek dusunce var ne yaptim ben size neden

Cevap veriyor tekmeler yumruklar ve sovmeler

Nedensizligin nedeni mi olur der iceri giren

insana ait olmayan hiriltilardir sizleri isinize bu denli veren

Bendeki agzima dolan kanin marmelat’imsi tadi

Tek disimin dususu ve duserken beni oldurusu

Sigara icmeye giderken efendiler insan denen mahluk yoruluyormus diyorum meger

Onlar cekerken filtrenin kokunden bende cekiyorum odadaki pis oksijenimden

Oda zifir o da pis kokulu ama nefes almak zor olsa da cok coskulu

Yapmadim desem de kimligim ele veriyor beni zaten

Diyarbakir altmis iki yas yirmi odlumu sana seksen iki

Ne yapmali hemen ihtilalden once gelen

Hak,ozgurluk,adalet

Yok hayir simdi

Aydinlik,su, nefes alabilmek

En zor sey nedir dersen

Canin yanmadan kansiz iseyebilmek

Zor sey aslinda herkes eglenirken bu partide

Bir ben somurtkanim,oyun bozanim

Ne de olsa ben iletken bir ozanim

Dayakla beslenen bir makinenin tamda ortasindayken

Ne yazik ki psikopat olamayanlardanim