biliyor musun,
yusuf’un yırtık gömleğiyle siliyorum gözyaşlarımı her sabah,
hallaç’a çarpan gül beni de yokluyor arada bir,
içerimde bir yerde bir ırmak akıyor,
ne kadar kavuşamamış varsa ağlıyor sularımda,
bir yetimim bir öksüz bir kaybeden bir yalnız,
sensizim ya ondanım işte,
Hayatta ben en çok babamı sevdim
Karaçalılar gibi yardan bitme bir çocuk
Çarpık bacaklarıyla -ha düştü, ha düşecek-
Nasıl koşarsa ardından bir devin
O çapkın babamı ben öyle sevdim
Devamını Oku
Karaçalılar gibi yardan bitme bir çocuk
Çarpık bacaklarıyla -ha düştü, ha düşecek-
Nasıl koşarsa ardından bir devin
O çapkın babamı ben öyle sevdim
Bu şiir ile ilgili 0 tane yorum bulunmakta