Hayret Vakti Şiiri - Ekrem Özdemir

Beni dışarda bırak
kör yataklar içinde kıvranırken
gövdeni aç
ve beni boşalt
bir hafiflik bul ölüme dürülmekten
kaldır umutlarını
kaldır ve sonsuza kadar yıka

Seni yok saymak için sevmedim
söndür uykularını
ey kalbimin balkonuna akan güneş
intihar ışıklarını kapat
yola düştüğün heceyle gel kapının önüne
yolu birleyen duvakla evime buyur
adresi belli değil bu bir vehimdir
şehirler içinde başka şehirdir
nerde diye sorma
mekan tutmasın yüreğini
ne vakit diye bekleme
zaman yakmasın gözlerini.
Gecedir
karanlıkta güller için
elleriyle yüzüne hayat taşıyan kadınım
bir şehrin
bütün sokaklarını gezmektir gözlerin
bırak dibe vuran ben olayım
sen zaten o yüreğinle
yalnızlığa dünden davetlisin

işte söyledim
sabaha bir kadın
göğsünde yarıklarla girdi
geceyi ağırlayan koynunda
bir boşluk bütün çığlıkları geçti

beni dinlersen
sana haber vereyim
daha dün rüzgardan saklanan
korkulan ve korunan meraktın
yeni caminin kayan yıldızı atların denize kaçanıydın
varıp düşmana yetişir gibi
kendine yetişmek için hızla koşardın
bu günah nasıl olsa yitecek
bu merak bitecek sanırdın
belki dünya seni böyle zorlamazdı
insanı insana hiç sormasaydın

şimdi kalk
şimdi yürü benimle
yürü kimselerin yürümediği bir yerde
sen de onlar gibisin ne çare
nasıl da bırakıp giden hayretler gibi

rivayetim sana olsun
insan ki sonsuzluk acısıdır derim
varsın acısın bana ışık görmeyen acılar
ben yine de senin acını isterim

Eylül 2000