Hayret.... Şiiri - Hatice Sever

Hayret! Bugün sen geldin yıllar sonra bana,
Düşüncelerim senle doldu, hislerim soğuktu lakin
Seni anan dudaklarım söz geçiremese de anılarıma
Ne garip! Sen doğdun bugün bende ölmeye mahkum
Sen yoğruldu benliğim ama yoktun
Olmadığı kadar yoktun eskisi gibi bende
Utanıyor muyum neyim seni sevdiğimi söylemeye
İnan haykıran sevdam şimdi suskun…

Sen gittin viranelerime baykuşlar kondu…
Olmadığı kadar yoktun eskisi gibi bende,
Sen gidince sevgi dilendim belki,
Ama bil diye diyorum…
Kimseyi sevemedim sen gibi.
Ne garip! Sen doğdun bugün bende ölmeye mahkum
Senden sonrası bir bitişin başlangıçları…

Nihayet geldin ama gurur kalmadı bende,
Seni sevme onuru bilmem ki şimdi kimlerde
Ah! Sensizliğin adını koydum bugün…
Kimsesizlik, belki yokluk, kırgınlık hayata…
Ne garip! Onca ayrılığın peşinden
Seni sevmeyi özlemişim, özlemeyi de
Ne garip! Izdırabının varlığını bile severmişim…

Ne bahtsız bu sevdam ki, hiç vuslat olmayacak
Ne bir adı var, ne de haberin…
Ne olur dile getirsem haykırsam sana
Sahip çıksan muhtaç etmeden başkalarına
Seni umutsuz seven şu kimsesiz sevdama
Ne olur bırakmasan beni yalnızlığıma,
Ne garip! Ne ben kol kanat gerdim,
Biliyorum ne de sen beni sevdin…

Şimdi ben yalnızlıkla baş başa, buz kesildim,
Ve sen, belki de seni hak etmeyenle koyun koyuna
Ne garip! Aşk ilklerde saklanan bir ürkek çocuk
Sobelemek mümkün değil, aramak divanelik,
Ne yapsam bilmiyorum ki,
Bekliyorum öylece, suskun ve çaresiz,
Yıllar sonra oldu hangi oyuna daldı bu çocuk,
Sobelemek mümkün değil, bulmak imkansız…