Hayrat Şiiri - Bülent Albayrak

Ormanın en tenha yerinde,
Bir çınar ağacının gölgesine,
Yapılmış bir hayrat vardı.
Yavru serçeyede, yılanada
Hayat veriyordu.
Ayazda buz tutan kurnasına inat,
Güldür güldür sevgi ve hayat akardı.
Ve leş yiyen akbaba onun kurnasında
Gagasını temizlerdi.
Bazen çınar ağacı anlatır,
O hayrat dinlerdi.
Bazen hayrat anlatır,
Çınar ağacı dinlerdi.
Sessizliğin kollarına kendine bırakan kelebeklerin,
Dikkatlerinden kaçmazdı suyun şırıltısı
Hayratın etrafında kendiliğinden yetişen yoncaların
Lezzetini anlatmaya yetmezdi yaban keçisinin lisanı.
Çınar ağacındaki kovuğu, kovana dönüştürmüştü
Yörenin en çalışkan arıları.
Boz ayıların iştahını kabartıyordu,
Arıların petek balları.
Fakat çok yüksekteydi kovuk.
Ayrıca çok hantal ve kiloluydu ayıcık.
Keklik toplamaya gelen köylüleri
Adeta mest ederdi, kekliklerin şakıması.
Yoğun oksijenle ciğerlerini dolduran
Köylüler kendinden geçerdi.
Yüz yıllardır, süren huzur
Ansızın sona ermişti.
Hoyrat ve acımasız yürekler
Önce çınar ağacını kestiler,
Sonra hayratı yıktılar.
Can çekişen canlıların seslerini gölgeliyordu,
Vahşi kapitalizmin kahkaha ve zafer çığlıkları.