Hayranım... Şiiri - Mehmet Şahan

Kar suyun andıran akışın var ya,
Hayranım incecik bel’e sevdiğim…
Aşığı yandıran tutuşun var ya,
Hayranım sıcacık el’e sevdiğim…

Gözleri süsleyen elif bir yana,
Şahsına münhasır telif bir yana,
Yanakta süzülen zülüf bir yana,
Hayranım saçında tel’e sevdiğim…

Duruşun bir başka, nazın bir başka,
Bahar da başkasın, yazın bir başka,
İçimde duyduğum hazın bir başka,
Hayranım sendeki hâl’a sevdiğim...

Hayale kapılan yalnız öz değil,
İçimi kavuran inan köz değil…
Uğruna yandığım sade söz değil,
Hayranım ağzında bal’a sevdiğim…

Ördeğin edayla yüzdüğü gölün,
Meraklı gözlerin süzdüğü sülün,
Bülbülün bağımda sevdiği gülün,
Hayranım konduğu dal’a sevdiğim…

Aşkın ateşiyle karılmış eller,
Dolamış kolunu, sarılmış beller,
Sanarsın bahçede açılmış güller,
Hayranım yanakta al’a sevdiğim…

Ceylana benziyor gözlerin ahu,
Sektikçe tozuyor tozların yahu,
Hasreti bitirir izlerin kahu,
Hayranım gezdiğin yol’a sevdiğim…

Ağlatma Şahan’ı darılmış gibi,
Çağlatma menzile varılmış gibi!
Özlemle, canana vurulmuş gibi,
Hayranım sarılan kol’a sevdiğim…
Olmuşum ben sana köle sevdiğim…