İçim kavruluyordu susuzluktan çöldeydim sanki
İçinde gökyüzü gülen bir bardaktan içeceğim hayatı
Tanıklık edecek habersiz gök, şaşıracak bardak
Art arda boşalacak kadehler gibi ve yeniden dolacak
Son bardak bitene dek hiç ayrılmadı yanımdan
Burnunu çeke, çeke ağlıyordu içimdeki çocuk
Gölgesinde serinlediğim ağaca hayat veren güneş
Âlâyiş-i dünyâdan el çekmege niyyet var
Yakında adem dirler bir şehre azîmet var
Uçdı bu fezâlardan mürg-ı dil-i nâlânım
Ârâm idemez oldum efkâr-ı seyâhat var
Devamını Oku
Yakında adem dirler bir şehre azîmet var
Uçdı bu fezâlardan mürg-ı dil-i nâlânım
Ârâm idemez oldum efkâr-ı seyâhat var
Bu şiir ile ilgili 0 tane yorum bulunmakta