Hayra Yordum Şiiri - Dinmez Er

İçim kavruluyordu susuzluktan çöldeydim sanki
İçinde gökyüzü gülen bir bardaktan içeceğim hayatı
Tanıklık edecek habersiz gök, şaşıracak bardak
Art arda boşalacak kadehler gibi ve yeniden dolacak
Son bardak bitene dek hiç ayrılmadı yanımdan
Burnunu çeke, çeke ağlıyordu içimdeki çocuk
Gölgesinde serinlediğim ağaca hayat veren güneş
Depremlere dayanıklıysa sevdanın temeli aşk ölmez

Güneşten kopan bir parça son su bardağında ışıdı
Sessiz bir çığlıktı haykırışımı kimseler duymadı
Bardağın elimden düşüşünü, zerrelere bölünüşünü
Hayra yordum, şerre yormadım!
Kelimeler eridi iki dudak arasında
İkiye bölündü gök kafes birazı ay, çok azı güneş
Kuşlar yuvalarına dönmeyi mi unuttular?
Pencerelere perde oldu alaca karanlık ve keder
Akılla yüreği beraber yorumlamalı insan
Susamışlıkla, suskunluk arasındaki fark
Her şeyden önce, herkesten çok seven benim seni.

Dinmez ER / Çeşme / 2013. 02. 04 /