Haymana 2 Şiiri - Mehmet Ali Demirel

Ne şehri isanbul ne de ankara
Hasasiyet kölesidir yürekte yara
Bir ülkenin bağımsız eyaletisin
Şanınle mehşursun koca haymana

Korkusuz yaşar yaşlısı genci
Yaradandan alır gücü direnci
Fark etmez beyaz fark etmez zenci
Herkesle kardeştir ulu haymana

aman vermedi düşmana mangal dağı
kıskandılar asalklar kurdular ağı
tekmeledin üstündeki kiri pasağı
kurda kuşa yem olmaz vurur haymana

kuru bir çölde kurulmuş kervan sarayı
kör oldum seçemedim beyazı karaya
heyme ana kurban sar bu yarayı
dağlar durur esas duraşuna haymana

Boyun eğmez namerde şer'e
Mertlik haninde bakılmaz yere
Bin bela da gelse ayağa ser'e
Davasını sürer yılmaz haymana

Bilginlerin arı gibi bulur ilhamı
Heyme ana yıkar götürür gamı
Hasta şıfa arar sarın yaramı
Şıfa yurdu hekim lokman haymana

Köyleri buram buram renk kokuyor
Gelinlik olmuş kızlar kilim dokuyor
Yedi yaşında mehmedi kur an okuyor
Cihan'a umutsun yüce haymana

Memoçiloyum ne kadar övünsem azdır
Sofinin ağzında ney aşığın elinde sazdır
Elinde rehberin olsun yedi cihanı gezdir
Başımızda taçsın dilde sözsün haymana