Haylaz Çırpınış Şiiri - Vaner Kayaçelebi

Yalnızlığı mı “T cetveli” yapıp “Yunan Mitoloji”sine gem vuruyorum. Hiçbir şeyi bildiğim yok. Tek elimden geldiğini sandığım şey, seks. Son partnerim de “Sen bir bok bilmiyorsun” diyene kadar. Her şey çığırından çıktı. Ben de çığırımdan çıktım. Ütopya, bildiğim her şey. Kâinat beceriksiziyim. Geçmiş tarih, tüketti benliğimi. Gezegenler yetmiyor android aşklarıma. Senin sorunun şu: Kötüleri ve iyileri ayırt edecek uzaydan yoksunsun. Açıkgöz mü zannediyorsun kendini? Bak yaşlanıyorsun. Aynalara bak. İyice yaklaş. Evet evet… Fevri davrandığın yıllara sokul. İyice sokul çünkü IQ seviyen yetmiyor anı yaşamaya. Askeri emir komuta birliğini terk ettiğim yıllarda, İstiklal Caddesi’nin yaşam yolunda sokaklara tükürdüm. Vicdanım el vermesin diye sokak kedileri ve köpeklerinden özür diler, bir tinercinin fikri hür vicdanında ayazlanırdım. Farkında mısın, kimsenin önemi yok yaşamında. Ne için ağlıyorsun, sordun mu kendine, niçin? Çırpınışlarına mı? Gerçeği anlayıp içini buruklaştırdığın kadınların dualarına mı? Söyler misin, bugüne kadar doğru adına ne yaptın? Niçin inanmış görünmek sizi rahatsız ediyor? Anladım, sizin doğrudan kastınız: Alabora olmuş bir teknede yitirilen notalar. Çok yönlü zamanlarda bulundu cesedim. Bir gören olmadı. Bir ağlayan olmadı. Bir cinayet işleniyorsa cevap vermeyi bekleyen ceset değildir, doğruların ne olduğudur