Haylaz Şiiri - Neslihan Çelik

bir haylaz sözcüktü
parmaklık dinlemedi
asırları yüklenmiş sözcüklere kavuştu,
cümleler kurdular ağlaşarak
cümleler kurdular güle oynaya
tembel düşlere inat.
yırtıcı bir sıcak kemirirdi böyle zamanlarda
evcil türlerini
aman cümlede yattığımız yer değişmesin diye
debelenirlerdi
ağzında çiğnerken sahipleri.
kulaklarından tutulup atılırken haylaz sözcükler
bunlar kendi harflerinin derdindeydiler,
kazara yoldan çıkmamak için
telaşla yürekten çivilendiler.
yetmezdi
dumana vermek gerekti
silkinmesin diye bezgin sözcükleri,
böylece daha bir yerleştiler oyuklarına
ah bir de sufle alırken yakalanmasa…
olsun
ne kazanırdı sanki
olsa kendi dilinin fedaisi
nasılsa kimse bilmezdi
gölgesinin arkasındaydı gözerimi.
ama
bilen bilir
haylazlar düştükleri yerden başlarlar
inatçı bir imecede elleri
ve avaz avaz
kıymıkları atarlar.