Haykırmak İstiyordum Seni Doruklardan

HAYKIRMAK İSTİYORDUM SENİ DORUKLARDAN

Avuç avuç umut serptim kayalıklara,
Gözyaşımı biriktirdim hep kuytulara,
Bir fısıltıyla çıktı ismin ağzımdan,
Oysa haykırmak istiyordum seni doruklardan.

Ve şahit tutmak dağları, bulutları,
Ve şahit tutmak ağaçları, kuşları.
Oysa tek şahit, ıslak zemini kuytuların,
Bir de yeşerttiği duvar, senli fısıltıların.

Bu duyduğum senin kokun mu ne?
Yoksa yazdığım şiirler mi kokuyor yine?
Buram buram sen var parmak uçlarımda.
Ellerinin boşluğu hâlâ avuçlarımda.

Kabuğuna hayaller üşüşmüş yaralarım var,
Rahat bırakmıyorlar ki, hep kanatıyorlar.
Geçmez dedi içimden bir ses, geçmez…
O gülüşün açtığı yaraya, merhem kâr etmez.

Doldurdum gönlümün namlusuna bakışlarını,
Yedeğime aldım o mahzun susuşlarını,
Ne zaman çökse yalnızlık boğazıma,
Çekip sıkıyorum alnının tam ortasına.
Bir fısıltıyla çıkıyor yine ismin ağzımdan,
Oysa haykırmak istiyordum seni doruklardan.

Abidin Ateş / Gündüz Düşü