Haykırışlar Şiiri - Mehmet Çağlayan

Haykırışlar geçiyor cadde boyu kapımdan
Çok geçmeden pencereme vuruyor hasretin
Ardı sıra çalınıyor kapı
sanki sen çalarmışsıncasına
Bende sen gelmişsincesine açıyorum kapıyı
Ve sen...

Teninde uzak mesafelerin kırıkları
Her defasında yere döküyorsun göz yaşlarını
Sen gittikten sonra ben yüreğimi elime alıp
Parçalanıncaya kadar siliyorum yerleri

‘’Acaba bu kez kimin için gelmişti? ’
Aman Allahım neden gelme diyemiyorum
Neden kapıyı suratına kapatıp
Boynumu bükemiyorum’’

O yerini biliyordu
Hiç selamlamadan gözlerimi
Usulca oturdu eski hatıralarına

O biliyordu benim bilmediğimi

Yavaşça söktü boğazındaki düğümü

Ödünç alınmış yaşamlarla geçiştiriyorduk dünyayı

Anladım ki;

Karanlık bir dehlizin içinde
Baş başa kalmış
Bir kendi bir de vicdanı

İçinden bir ses ona ne yaptın demiş
Yaşadığın müddet boyunca
Yaşamın hakkını verebildin mi?
Ve o bunu utançla tartışmış
Gözlerinde doğrunun korkusu olmuş
Fakat o yalan söyleyememiş

‘Peki şimdi ne olacak
Ne benim ona git diyecek gücüm var
Nede onun burada kalacak yüzü
Ama giderse sönecek yine ışıklar
Bu kez kim kapayacak gözlerini? ’

Gidiyorum dedi

Daha ağız tadıyla hoş geldin diyemeden

Seni son kez görmek istedim dedi

Bir hayal daha böyle geçerken gözlerimden

Caddemdeki kalabalık artmıştı
Bir cenaze çıkıyordu bu evden
Omuzlar üzerinde giderken haykırmışım sessizce
Işıkları kapatmayın!
O yine gelecek...