Haykırış Şiiri - İsmail Özkan 2

Görünen o mu uzaktaki? Gidiyor işte dönük arkası ve yaslı.
Mahmur gözlerim mi aldatıyor beni, yoksa görünen yansımam mı?
İzliyorum maziyi elden kayıp giden kumlar gibi akıyor sancılı.
Koşuyor adeta istikbale umarcasına renkli günler ki sayılı.
Görme artık beni, konuşmaya da etme tenezzül, ettin beni yaralı.
Uçmaya yeltenir ya yuvadan bir küçük serçe bilmez ki kırık kanadı,
Yeltendim ben de sevmeye seni, sağlamdım, sen kırdın kanadımı.
Vuslat vuslat dedim gönlümü oyaladım, bilmezdim ki muradını.
İdraki zor oldu ama artık gönlüm sert, demirden surlarla kaplı.
Uyudun işte yanımaşımda masumca, zarifce gözlerin kapalı,
Beni ise bıraktın bir başına, kahrolmuş, bitkin, gözleri yaşlı.
Artık bitti kadere yormalarım bu sancılarımı kader masum ve şanlı,
Sen ise tek müsebbibi oldun, çürüyen kalbimin ki artık paslı.
Ah bu garip dünya ne de namert, çıkarmadı karşıma mert olanı.
Ah bu hayat ne acımasız, aldı ömrümden hiç uğruna yılları.
Gözlerin mahzenimdi, kıyamazken bakmaya haşince çekip aldı.
Artık geceler benimdir hep, gündüzler senin olsun her yanı,
Ne de olsa gece sana dinlenme bana ise cebelleşme mekanı.
Öylece bakıyorum kara ufka şimdi, görmek için kara abadımı.
Dileğim haykırmaktır kara göklere yüce bir nidayla her anımı,
Dileğim bir çığlıktır ulaşan maziye ve atiye süratle ve ihtişamlı.
Dileğim tekti aslında, o da bedeldi bir ömre,
Vuku bulmadı, gömüldü yüreğime, hayli sancılı ve ezalı, çığlık ve haykırışlı.