Haykırış Şiiri - Dilek Fırat

HAYKIRIŞ
Yeni yeni kendimi tanımaya başladığımda ne kadarda seviyordum seni hayat. Kuşların cıvıltılarını, yanan sokak lambalarını, en görünmezine kadar böceğini doğanın, en vahşisinden hayvanına kadar hem de; seviyordum seni hayat.
Hayatta doğruluğun, dürüstlüğün, yalansızlığın, haksızlığın karşısında duruşun ve haklının yanında olunuşluğun en zengin insanıydım ben. Ne kadar merhamet, ne kadar hoşgörü varsa hepsini heybeme almış sırtıma vurmuştum ben.
Derya, deniz, okyanustu bende, hoşgörü ve etraflı bakmak da. Kendimi karşımdakinin yerine koyup anlamak, yer değiştirerek bakmak!
Bir gün heybemdekilerin tükeneceği hesabımda yoktu aklımda da.
Sır değildi heybemdekiler, bayram şekeri gibi dağıttığım akidelerimdi onlar. Yürek tatlandırıcı, huzur verici şekerlerim.
Ben verdikçe şekerlerimi, zehir döktüler heybeme, döngüm oldu bunlar bana. Tükendi işte hoşgörüm ve tüm sevgilerim de.
En yakınımdakilerden başlandım vurulmaya.
Darbelerim, beni vuran darbelerim hepte en çok sevdiklerimden en çok can verdiklerimden! Şimdi sevmiyorum seni hayat.
Hatta içindekileri de. Yordun beni hayat.
Güvenimi önce hep artçı sarsıntılara uğrattın, sonra büyük depremlere.
Şimdi beni mutlu etmesi de zor, güven vermesi de.
İşte bak gördün mü, heybem şimdi bomboş hayat.
Hüzünleri çok sevdim ben. Zaman geçtikçe düşmanım olduklarını yüreğimi sancıdıklarını gördüm amma beni hiç yalnız bırakmayan hüzünlerimdi.
Ben o yüzden hüzünlerimi sevmekten hiç vazgeçmek istemedim.
Sırası geldi başımı koydum omzuna, sırası geldi omuzun da ağladım, ve hep kaleme mürekkep oldu beraber yağdık sayfalara.
Ben o yüzden hüzünleri çok sevdim.
Şimdi bomboş yürüyorum sokaklarda. Heybem boş hem de bomboş. Sırtımda ağır bir yükün kramplarını ve öfkelerin heybeme doğru yürüdüklerinin ayak seslerini duyuyorum nicedir.
Hayat karabasan gibi, üstelik ağırlığı sırtımda! Koşuyorum. Adımlarım tutsak. Bağırıyorum, sesim çıkmıyor. Bu derin dehlizden uyanmak istiyorum. Eyyy ahali, uyandırın beni. Eyyy duyun beni, duyun, uyandırın beni! DİLEK EJDER