Hayeller parkı Şiiri - Adnan Deniz

Yetmişlerden kalma o parka gittim dün. Hiç bir şey değişmemiş, nedense şaşırmadım günden beri hâlbuki neler değişti gitti bir bilsen. Mesela biz değiştik, benim bildiğim.
Oturmuşum aynı yerine parkın. Aklıma sen geldin nedense. Sebepsiz bir heyecan sardı her yanımı, bir üşüdüm bir üşüdüm! Beni bir görseydin!

Bilirsin, geçince sen yüreğimin bir yerinden hep böyle olurum ben, çok üşürüm. Sanki o günkü eski bendim ve ben sanki sana geldim.

Süzüyordun yine gözlerini, kıpır kıpır bahar kokuyordun. Sanırım aylardan eylüldü, mevsimlerden kur yapma mevsimiydi. Sanırım tam da o vaktiydi, Seni beklemenin.

Her zaman ki oturduğun yere baktım. Bir kuş konmuştu oraya ürkekti ve çekingen an ben seni yeniden hatırladım
Yine sen geldin aklıma, kaçmasın diye kuşlara yemler verdim. Yaşım çoktan geçmişti elliyi. Herkes gibi bende geçip, gitmiştim. Sahi bu parka ben niçin geldim?
Ürktü bütün kuşlar, beni terk etti. Arkasına bakmadı senin yerindeki kuş, uçtu gitti. Sanki bu hali senin gibiydi. Bense seni düşünüyordum, hayaller parkında hâlâ oturuyordum.

Bir çift sevgili geldi oturdu, tam oturduğun yere. Bini beş paraydı, cilveleri bir duysaydın.
Seni hatırlattı her şeyiyle, gülümsedim. Tekrar bizi yaşıyorduk sanki bu durumdan hoşlandım.
A.Aras, oynuyordu parkın bir tenhasında, koşuyordu dede diyerek bana. Ne çok dalmışım sana. Onu çok sonra duydum. İyi ki geldin be evlat, şimdi ben ne yapardım, sende olmasaydın. Dalıp dalıp giderdim maziye evlat, vallahi sen olmasaydın.