Haydi Şiiri - Hayat Aktaş

Bu renksiz Buğulu şehir Gri ve puslu hava.... Melankolik yapıyor beni Depressif bir Kedere büründürüyor Bu sıkışık Daracık Sokaklardan Üzerime kasavet çöküyor Omuzlarım ağırlaşıyor Monoton Sıkıcı Şevksiz Bu çalışma düzeni Mahkeme suratlı Bu ruhsuz insanlar Telaşa ayarlı yaşam tarzı Esaretim oluyor Öfkemi büyütüyor Hayallerimi silip götürüyor Kendime olan azıcık güvenim de Kurum kokan Sokak aralarında kaybolup gidiyor Kaldırımı Ve binaları yüksek Bu caddelerde Gökyüzü benden gitgide uzaklaşıyor Bense küçücük kalıyorum Sanki kendimi Küçümsenmiş hissediyorum Beton sarmış dört yanımı Bu donuk renkli evler Estetikten yoksun binalar Hepten ruhumu sıkıyor Avazım çıktığınca bağırmak Buralardan uzaklara kaçmak Geçiyor içimden Her şeyi hızla tüketen bu kalabalık Beynimi kemiren bu anlamsız gürültü Aralarında ben Büsbütün çaresiz hissettiriyor kendimi Öğündüğüm şu Okyanus enginliğindeki yüreğim Küçüldükçe küçülüyor Canım burnuma geliyor Nefessiz kalıyorum Şaşkın ve ürkek Bakıyor gözlerim Geçerliliğini yitirmiş kurallar Anlamsız yüz ifadeleri Bu sahte tebessümler Beni çileden çıkarıyor Heyheylerim tepeme üşüşüyor Bunalımdan çatlamış insanların Hiçbir şey yokmuş gibi davranmaları Beni fena halde yoruyor Algı sınırlarımı zorluyor Şöyle bir bakıyorum da Çevremde Anlamlı Düzeyli Kaliteli yaşamdan başka Bütün olumsuzlukları görüyorum Fırtınalı Yapayalnız Keyifsiz Onursuz yaşamlar Karmaşa İsyan Ve bir tükenmişlik görüyorum İnsanca yaşama Şiddetle özlem görüyorum Mutluluğa susamışlık görüyorum Bu hengame içerisinde Bir ben olmuyorum Bir sen olmuyorsun Bizler olmuyoruz Oysa toprakla yoğrulmuştuk biz Güneşte kavrulmuştuk biz Kırlardı Dağlardı yurdumuz Yağmurdu umudumuz Mavileri özlerdik Denizleri Ormanları Delice sevdaları Çocuksuluğu özlerdik Belki çok uzaklaşmış sayılmayız İstersek hala Yol yakınken dönebiliriz Pekala başarabiliriz Doğaya Özümüze dönebiliriz Haydi gel Tutalım ellerimizi Güneşe dönelim yüzümüzü Yaylalarımıza Ovalarımızaa Bağlarımıza doğru gidelim Sabahleyin erkenden Yollara düşelim Kalk haydi! ... Hayat AKTAŞ Mart 2012