Haydarpaşa Garı Şiiri - Yalçın Ergün

Sıradan akşamlardan biriydi Haydarpaşa Garı için...
Herkesin, 'en büyük askerin' kendilerinin ki olduğu iddiasına bile aldırmıyordu hatta
Umursamaz taştan edasıyla trenler ağırlıyor, trenler uğurluyordu ihtiyar gar
Ta ki; bir kaç damla yaş düşünceye kadar mermer zeminine

Silkindi o anda daldığı asırlık uykudan... ürperdi, titredi sanki
Dolu dolu oldu insafsız bakan masmavi gözleri
Sus ağlama diyecekti, yüreğim kanıyor diyecekti belki... öylesi bir baktı ki!
Kafasını çevirip denize doğru yalan yanlış bir lanet savurdu birden~içinden

Sıradan akşamlardan biriydi Haydarpaşa Garı için...
Tonlarca lokomotif ve katarlar bile ağırına gitmemişti bir kaç damla gözyaşı kadar
Öylesi yılgındı oysa, öylesi bitkin. Öylesine dolu doluydu yüreği
Taştan yapılmış yüreğinde bir nebze sıcaklık mı kalmıştı... kim bilir?

Ardından bakakaldı giden trenin...
Yüzündeki mağrur, yıkılmaz ifadeyi bir an olsun bozmadı lakin,
Yüreğindeki sancıyı saklayamadı bir türlü uçuşan martılardan
Umutların ağır aksak gürültülü gidişini seyretti son vagonun raylarda çıkardığı kıvılcımlarda...

Sıradan akşamlardan biriydi Haydarpaşa Garı için...
Tıpkı bence de sıradan bir gece olduğu gibi
Ama aynı anlarda hissettik yoğunluğunu duyguların
Aynı anlarda anladık... neden ki ağlamazmış erkekler

Eğilip bir şeyler fısıldayacak oldu denizi seyreden genç kıza
Teselli edecekti belki... belki ağlamanın ayıbından faziletin erdeminden bahsedecekti
Belki oturup yanına o da ağlayacaktı fakat bilemedi ne yapacağını
Dokunamadı düşüncelerine, hıçkıramadı kaderine... sustu hep olduğundan da fazla

Sıradan akşamlardan biriydi Haydarpaşa Garı için...
Ama o, sıradan bir gar değildi... yalnızca trenlere ve kuşlara yuva kabul etmedi hiç kendini
Buğulu gözlerinin ardında yeşeren umutların filizlerini hissetmek
Ve yılların yalnız acılarını paylaşmak istedi birileriyle

Yumuşamaya yüz tutan kalbini umursamadan yine takındı katı üslubunu
Yine sarımtırak, yine loş ve karanlıktı. Çoktan gitmişti tren ve yolcuları
Çoktan bitmişti o akşam, sabahı martı çığlıklarıyla karşıladı her günkü gibi
Bitmeyen ya da gitmeyen tek şey vardı... bir kaç damla gözyaşı

Sıradan akşamlardan biriydi Haydarpaşa Garı için...
Bence de öyleydi... gecesi uykusuz bile olsa
Belki en büyük asker bizimkisi değildi ama;
Anlamıştık ikimiz de... en şanslı asker bizim askerimizdi...

*ASLI'ma...

23.11.1999