Haydar Eraslan Şiirleri - Şair Haydar Er ...

Anne!
Bitmek bilmeyen karanlık gecelerde,
Hep sen vardın yanımda.
Okşarken,yumşacık ellerinle saçlarımı,
'Oğlum','Canım yavrum',Bir tanem',derken..
Titreyen sesinle,

Gözyaşı hayatın başı,
Gözyaşı,insan olmanın temel taşı,
Haydi açın göz pınarlarınızı,
Yeniden insan olarak hayata başlamak için...

Kirlenmişim biliyor musun?
Hava kirlenmiş,su kirlenmiş...
Toprak kirlenmiş,dünya kirlenmiş...
Hepsinden ötesi
İnsan kirlenmiş! .....
Temizlemiyor musun?

Ne bir ses duyarım ne de bir nefes;
Yalnızım; sokak ortasında...Gece karanlığında...

Kaldırımlar arkadaş olmuş bana! ...,
İnletiyor ayak seslerim,caddeleri,sokakları,yolları,

Ben Öğretmen! ...
Adı sanı duyulmamış dağ köylerinde yanan ışık,
Ben Öğretmen! ...
Yurdumun en ücra köşelerinde dalgalanan bayrak,
Ben Öğretmen! ...
Karanlıkları yırtan mum alevi.

Ülkemi kan kokusu sarmış,hergün bir şehit ya da bir gazi
Bilmiyorlar mı bu itler,toprak nasıl Vatan olmuş yani?
Kim demiş vatan bir toprak parçasıdır diye?
Almadık biz onu kimseden hediye,
Bedeli gazimizin kolu,şehidimizin kanı
Vatan; Türk'ün öz canıdır canı.

Hiç sevemedim vedalaşmayı! ....
Çünkü hep hüzün ve ayrılık kokar.
Akan birkaç damla gözyaşı,
Sallanan birkaç el,
Mahzun birkaç bakış,
Sonra ardına dönmeden,

Korkmaktan korktum;
Gözlerinde gördüğüm zaman korkuyu...
Neden korkar insan?
Anladım.
Gözlerimdeki öfkeden.

Dünyanın en güzel çiçekleri,
Yurdumun rengârenk kelebekleri,
Uçun,uçun özgürce sonsuz mavilikte...
Vatanın en ücra köşelerinde,
Aydınlatın,ışıtın,ısıtın bizleri,
Bulalım dostluğu,sevgiyi,kardeşliği,

Dün kendimi gördüm aynada;
Yaşlanmış ve çökmüşüm.
Ama aynada bir de 'BEN'i gördüm,
Benliğimden uzaklaşmışım.

Benliğimi bulduğumda kurtulacağım BEN'den,